Zevenenveertig

Dan kom je in Ibarra. De plek is halverwege de grens en Quito, en bevat, zoals gewoonlijk, kerken , en . Daarna doorgereisd naar Otavalo. De plaats staat bekend om haar markt, maar met een overvol plein, vol met niet met de hand vervaardigde zaken, denk ik dat de charme wel weg is. Wel wat gefotografeerd , en voordat ik de regen ontvluchtte en naar Quito vertrok. Daar was het iets droger, maar nog steeds uitgestrekt.
De gebruikelijke collectie kerk, iets kleurrijk dat later het ministerie van toerisme bleek te zijn. Volgende kerk , klooster , en andere bouwwerken .
Dan kom je bij het voornaamste plein, met en , en meer kerken en kloosters , waarbij dit het hoge klooster is, en het andere het lage. De straat had wel iets , evenals het plein dat volgde . Van daar af had je ook een goed uitzicht op wat ze op déze heuvel hadden neer gezet .

Zesenveertig

Dan speel je met het idee om de plaats maar te verlaten; bijna alles gezien, en is de rest nog een dagje waard. Er was een relatief goedkope tour, die ik na enig wikken en wegen genomen heb...
Het eerste doel was de plek waar de Magdalena rivier erg smal is incluis een klein klooster dat er over uit kijkt. De rest van het dal is ook niet zo ruim . Beneden is er niet alleen een collectie planten die kleurstoffen produceren, maar ook een aardappel variant, en een close-up van de stroomversnelling .
Daarna in Obando wat graven bekeken , en doorgereden via een zijrivier van de Magdalena naar de alto de los Idoles. Dit zijn twee grafheuvels met ieder een aantal graven. Voor elk graf staat een beeld , en daarachter ligt dan een kuil . Er was er ook een met twee beelden . En zo heb je al snel een heuvel vol . Verderop liggen er nog een paar , met beelden . De andere heuvel bevatte twee graven met een krokodil per kuil.
Daarna door naar alto de las Piedras, met , graven , en maar weer eens een selfie . Tevens ook de dichtstbijzijnde waterval bekeken , met bijbehorend dal .
De volgende dag van het hostel via Pitolito en Mocoa uiteindelijk naar Pasto getrokken; , . De weg staat bij enige mensen bekend als een levensgevaarlijke route. Het is wel een krappe weg, waarbij je soms zelfs achteruit moet om de tegenligger te laten passeren. De weg van Pasto naar de grens bij Ipiales, en daarna Ecuador in is veiliger, maar gaat door vergelijkbaar terrein.

Vijfenveertig

Dan heb je de keuze; paard, jeep, wandelen, of een park. Ben maar gaan lopen, langs een viertal monumenten in het wild. De eerste heet la Pelota , en bestaat uit twee stenen. Vlak daarbij vind je el Purutal, waarbij ze een tweetal gekleurde beelden hebben uitgegraven , , en er ook nog een graf achter ligt . Deze plekken liggen dicht bij elkaar , in een redelijk leeg agrarisch gebied , .
Na enig stevig doorwandelen kom je bij la Chaquira, waar je alleen maar naar de toeristische accommodaties voert. en het bijbehorende filmpje laten wel het monument en de redelijk imposante omgeving zien.
Vanaf daar kom je dan bij el Tablon;
en geven een beeld van de details, terwijl laat zien hoe het veld er bij ligt.
De volgende dag de sprong gewaagd, en geïnvesteerd in het "paspoort" dat toegang geeft tot het archeologische park. Voor zoverre het museum geen last had van stroomuitval, kun je en meer zien. Schijnbaar was dit de plek waar je in ieder geval één van de drie bergketens kon oversteken. Tevens komen 5 belangrijke rivieren vanuit dit gebied. Oudste sporen zijn van 3,300 jaar voor Christus . Ze hebben ook rond 2,000 jaar geleden veel gedaan, en voor 900 zijn ze weer vertrokken.
Niet alle beelden staan op de originele plek; een aantal zijn in een bos geplaatst; , , en (en nog een heel stel). Daarna kom je langs een paar plekken waar de graven en de beelden bij elkaar staan; tafeltje A , tafeltje B , de hoogte van Lavapatas (vond de bijbehorende bron niet zo indrukwekkend), tafeltje C , en het grootste beeld , dat op tafeltje B staat (en ja, tafeltje is de correcte vertaling van hoe de heuveltjes genoemd worden.