Dag zevenennegentig

De eigenaresse van het guesthouse wist me te vertellen dat de weg weer open was, en dat de marshrutkas weer (van en) naar Tbilisi reden. Ik heb mijn spullen gepakt en de waterkoker weer terug gegeven, en was op tijd om de bus van 9:00 te nemen. Ik zweer dat het dezelfde bus en bestuurder waren die ik gisteren om 18:00 had achtergelaten; het enige wat ik miste waren de medereizigers die de afgelopen dagen óók in Kazbegi gestrand waren.
Het eerste stuk, naar de tunnels, is vlak, en bij Kobi stond dan ook een convooi geparkeerde vrachtwagens. Ze waren nog steeds bezig met zwaar materieel de sneeuw van de rijweg af te voeren. We kwamen redelijk snel bij Gudauri aan.

En daarna is het heuvelafwaarts totaan Tbilisi. Vanaf daar bijna direct een shared taxi naar Gori genomen; nog een nacht in Tbilisi zou niet goed zijn. De taxichauffeur dacht alleen dat ik wel bij het museum eruit wilde.... wat gezien mijn slaapplaats misschien wel beter was geweest, maar ik prefereer het busstation.
Na uiteindelijk een goede plek gevonden te hebben, maar even de treinwagon van Stalin gefotografeerd
''Uncle Joe'' is ermee naar Teheran, Yalta, en Potsdam gereisd.
De rest van de stad heeft
kerk en fort
bouwpakket kerk
magistrale bouwwerken, en
uitzicht op besneeuwde bergen

posted from Bloggeroid

Dag zesennegentig

Ik, en enigen met mij, dacht(en) dat dit de dag der verlossing was; om een, misschien twee, zouden de marshrutkas weer gaan rijden, en kon ik ontsnappen uit Kazbegi, via Tbilisi, naar het westen....

En even voor een uur op een zonnige middag stond er een busje klaar.
Vele uren later, vaak in de kou, soms in een restaurant van een sympathieke eigenaresse, bleek dat er nog steeds niet duidelijk was of de weg vandaag nog open zou gaan, en hoe laat was óók onbekend. Er kon gisteren niet gewerkt worden vanwege de wind-chill, die redelijk fors zal zijn hier.
Dus zit ik voor de vierde nacht weer in het guesthouse.

posted from Bloggeroid

Dag vijfennegentig

Het weer is welliswaar zonnig
en n zoveel sneeuw lijkt er vannacht niet gevallen, maar.... we zijn nog steeds afgesneden, voor wegverkeer, van de rest van de wereld.
Na de lunch maar eens langs de politie; je mag aannemen dat die weten of en wanneer er weer iets beweegt. Die kwam met na 1 uur, waarbij mijn Russisch helaas niet voldoende was om te duiden of dat vannacht of morgen rond lunchtijd wordt.
Verder maar wat rondgelopen en het meer? berg, meer berg, een kerk (maar ik ben nog steeds niet ....) en ter afwisseling berg met wolk gezien....

posted from Bloggeroid

Dag vierennegentig

Er waren gisteren al geruchten maar met de sneeuwval van vannacht; vast in Stepantsminda. Dat is me niet meer overkomen sinds mijn middelbare schooltijd; daar waren er een paar dagen waarop de politie het onverantwoord vond om per fiets over/langs de provinciale weg naar de volgende plaats te rijden.
Er zijn drie routes in/uit deze plek; eentje via de military highway naar Tbilisi, eentje de andere kant op naar Vladikavkaz, en een helikopter. De eerste kost GEL 10 per marsruta, de tweede een visum voor Rusland en waarschijnlijk ook zo iets. De derde optie kost maar €120.... De tunnels tussen hier en Gudauri leken me al een fragiel punt mbt het stoppen van invasies en zo, maar hevige sneeuwval en 2 meter werkt ook. De politie wist uit te leggen dat ze, waarschijnlijk vanwege het weer, pas morgen beginnen met het opruimen daar. Wordt vervolgd bij meer nieuws.
Ondertussen scheen wel het zonnetje, en kon ik wat foto's maken voor de boodschappen:
vanaf de weg naast mijn hostel,
het kerkje bovenop,
niet overal even helder zicht,
en meer,
van de andere kant van de rivier,
en meer bergen....

posted from Bloggeroid

Dag negentig t/m drieënnegentig

Na een goede nachtrust, en een ontbijt, de bus naar Tbilisi gezocht.... kwam voorbij de taxi's, waarbij ik een goede deal kreeg. Die genomen, en óók de andere, meer rechtstreekse, route naar Tbilisi gezien. Die gaat sportief over de bergen en is minimaal 50 km korter, maar niet rechter.
In Tbilisi uitgerust en me wat vermaakt. Daarna de bus naar Kazbegi weten te treffen. Of dat het verstandigste idee was... moet nog blijken; kwam aan in lichte sneeuwval en sombere wolken via een niet altijd even goede weg. Wel een warm guesthouse gevonden, en totdat een Azerbeidzjaan binnen stapte, was ik de enige gast.
Tussen de sneeuw door wel het vege lijf geriskeerd;
uitzicht vanaf de guesthouse,
de kerk bovenop is hemelsbreed 3 km, via de weg bijna 7, een beetje ver,
de andere kant van het dal,
een kerkje in het dorp. Daarna soep genuttigd. Vult óók redelijk

posted from Bloggeroid