Dag drieëntwintig

Begonnen in Batumi, en via het busstation naar Poti gegaan. Dat was niet het hoogtepunt. Ondanks
en
.
Kwam erachter dat de bus waarmee ik kwam naar Mestia doorgereden was, en dat ik misschien beter had kunnen blijven zitten. Na enige perikelen (maar twee treinen heen en terug naar Tbilisi?) in de bus naar Zugdidi gekomen.
Daar was het uitzicht al beter
,
.
Helaas vertrok de bus naar Mestia pas toen het duister werd. Dat betekent dat je wel de bochten ziet, en een beetje berg, máár niet uitzicht op meertjes en zo. De volgende keer dus bij daglicht doen....

posted from Bloggeroid

Dag tweeëntwintig

Maar eens door de stad gewandeld na een koude nacht. Grootste detail; er is een just....
gebouw hier
gebouw daar
toren(s)
de kust
park met toren
gebouw met klok
uitleg van de klok
meer tropisch groen met....
uitgang van het park met het meer ....
ter afwisseling maar een gebouw, en
de alfabet toren verlicht
Nu alleen maar évén het lokale afwijkende alfabet leren?

posted from Bloggeroid

Dag achtien, negentien, twintig, en eenentwintig

deze dagen voeg ik samen; of er gebeurde niets noemenswaardig, of ik had géén verbinding (een voordeel van een zeereis)

achtien

Hoe minder over dag achtien gezegd wordt, hoe beter; slecht weer en plannen die de mist in gingen...

negentien

Dag negentien zag beter weer, een lokaal gerecht voor lunch
, en een inscheping. Ik had een zo goedkoop mogelijk ticket gekocht, zonder raam.... dat lukte niet helemaal
. Ik was wel de éérste in de cabine, en heb de onderste kooi...
Vanaf het dek het laden gade geslapen
, alsmede de zonsondergang
. De route staat ook op een poster
, en met 1057 km zijn we even zoet
Mijn kabinegenoot is Georgisch, en spreekt alleen dat en russisch. Het diner was redelijk, alleen ook een uur te laat... Het vertrek... gepland voor 19:00... nog veel later, ergens om 23:00...

twintig

Eerst begonnen met vaststellen waar we nu waren.... Dat bleek in de buurt van de Krim te zijn
, met de bergen zichtbaar op de horizon. Het dek was ook wat voller

Ontbijt was, net als dinner, set plate. En bij de lunch werd de soep opgeschept, maar de rest....
Daarna maar weer eens gekeken waar we waren; zo te zien aan de grens waarvoor ik kaarten heb... Maar het uitzicht
, en
blijft goed. Één subtiel detail.... we varen naast de route, net buiten het territoriale water dat bij de Krim hoort...
Verder de ietswat beschonken buurman zijn kabine in geholpen; sleutels en wodka mixen niet altijd.

eenentwintig

De nacht leek wat onrustig, er was meer beweging voelbaar.... maar de volgende morgen was het weer zonnig en glad. Tevens waren er bergen zichtbaar van Turkijë en Georgië
,
,
, en

Heb verder braaf élké 6 uur (behalve rond 2 uur 's nachts) bijgehouden waar we zijn. Enige problemen; overhang van zomer- naar wintertijd, en het tijdsverschil tussen Oekraïne en Georgië.

Dichterbij Batumi, ook dat maar even....
, en een shot vanuit mijn niet bestaande patrijspoort (zou er geen moeten hebben). Het ontschepen was interessant: in de bar mochten we ons per persoon Georgië laten binnenstempelen, daarna via een paar trappen afdalen tot het treinendek, daar ons bij de politie laten zien, door de haven naar de uitgang lopen en daar ....? Vanaf daar kon je dan de stad in, op zoek naar hostels en geldautomaten....

posted from Bloggeroid

Dag zeventien

Na alle regeldrift van gisteren, was het vandaag erg rustig. Het weer, typisch nederlands, werkte ook niet mee. Wel wat rondgelopen, maar voornamelijk hetzelfde gezien als in 2013...
, en de trappen
, en de andere kant

posted from Bloggeroid

Dag zestien

Er gaat, vanaf een nabij gelegen plaats, maar het verkooppunt is in de stad, een boot naar Batumi in Georgië. Eerste opgave, gegeven een min of meer correct gespeld/vertaald adres; vind het bedrijf dat die boten laat varen, en de tickets aan passagiers verkoopt. Uiteraard bond ik het nét terwijl ze aan hun lunch begonnen waren.
(ze zitten achter de vlaggen).... Een uurtje later... werden we dan tickets verkocht. Ik slaagde erin om een goedkope plek te scoren, en vaar nu vrijdag. Ik zou zondag aan moeten komen. Op de terugweg nog wat méér gebouwen gezien
(zoals een italiaans plein), en
(een kerk....)

posted from Bloggeroid

Dag vijftien

Tot mijn verbuistering bleek de WiFi in het station van Lviv goed genoeg te zijn voor een snelle update van de blog, zeker omdat de trein daar een half uur of zo wacht. De volgende morgen weer eens wakker geworden in een onuitspreekbare plaats, maar ze hebben wel een mooi station
. Daarna boemelt deze trein langs Moldavië, waar ik de vorige keer juist uit day land kwam en toen op de route de andere kant uit ging. Maar eens een glas geleend en daarmee en het hete water een beker soep vervaardigd. Daarna doorgereisd totaan Odesa, en daar een hostel gezocht.

posted from Bloggeroid

Dag veertien

Na de gebruikelijke taferelen zoals inpakken, het hostel verlaten naar het busstation. Iemand dacht dat de eerste bus op een beschaafd tijdstip niet ging, máár ik had enige hoop. Ik zag wel ruimte voor een woest plan; neem de lokale trein naar de grens, en wandel die over. Ik wist niet of me dat voldoende dichtbij zou brengen, en de kosten leken me ook wat hoog.
Om 13:00 stond daar zowaar een bus met de route Kosice-Uzhhorod op de verwachtte plek. Daar mijn bagage in gegooid, en zelf plaats genomen. Het rijden naar de grens nam zo'n 90 minuten, de Slowaken nog eens 45, en de Oekraïners nog een 30.... Hoop controle voor wat routine zou moeten zijn. Daarna werden we 15 minuten later gedumpt op het busstation.
Dan zoek je eerst naar een geldautomaat, die dus nog net bereikbaar was tussen de verbouwing. De worsteling om een ticket te bemachtigen lag minder aan de taal, en meer aan de computer die het ticket moest genereren... Uiteindelijk wel gelukt. Na eerst de zigeunerkinderen ontweken te hebben, kwam ik een jongedame uit de jeugdherberg in Kosice weer tegen; zij had een latere bus genomen, met nog meer wachten aan de grens. Het zorgde er wel voor dat ik op het juiste moment in de juiste trein kwam.
Daar heb je de gebruikelijke zaken, incluis de kop thee

posted from Bloggeroid

Dag dertien

Ik dacht deze keer toch eens twee nachten door te brengen in Slowakijë; de vorige keer waren het máár 1,5. De stad gaan verkend is heel makkelijk; bijna alles ligt aan een hoofdgerecht
Eerst door het park met
en
, daarna de oude binnenstad in en
kerkje,
wat huisje,
opera, en
. Verderop ligt ook nog
en wat oude stadium
.
Het weer begon winderig en koud, maar later was het zonnig en schijnbaar warm genoeg voor een paar bruiloften.

posted from Bloggeroid

Dag twaalf

Je word wakker in een houten huis; ik had de Griek uit Berlijn in de kamer uitgelegd dat dit het meest voorkomende bouwmateriaal was aan de noordzijde van bergen (op het noordelijke halfrond)....
, vanuit de straat zie je wel bergen
, en met het busje naar de grens meer
.
Dan word je vlak voor een brug uit het busje gelaten; aan de andere kant zou Slowakijë zijn. Op dit strategies object
, kom je er achter dat de Slowaken misschien iets teveel naar de Amerikanen hebben gekeken
. Het volgende probleem was dat terwijl de brug aan een doorgaande route voor de Polen ligt.... dat voor de Slowaken niet het geval is. Dus probeer je te liften; een onbekend begrip schijnbaar. Het wachten op een van de 5 á 6 bussen per dag kostte óók évén
. Met die bus langs meer bergen én skigebieden getrokken
naar uiteindelijk bekend gebied; in 2011 ooit uit een bus in Poprad gerold, en toen een stukje met het spoor omhoog gegaan.
Deze keer de trein de andere richting uit genomen en in redelijk somber weer in Kosice beland.

posted from Bloggeroid

Dag elf

Maar weer eens op weg gegaan.... Ja, er loopt een spoor naar Zakopane, maar schijnbaar was dat in reparatie. Het lokale spoor verwees me door naar de grote jongens. Die hadden óf een erg trage oplossing met bus óf ze konden me aan een kaartje naar Kraków helpen. Op het perron stond óók een plaatje met S-treinen, maar die heb ik maar even gelaten....
In die trein bleek ik als echt vriendelijk herkend te worden door een hond die mishandeld was in Oekraïne. En in Kraków was de tip van de helpdesk van de spoorwegen om naar het naastgelegen busstation te gaan; die hadden elk half uur een bus. Dat bleek niet helemaal waar, maar élké 15 minuten werkt ook.
Één busreis later, waarbij ik net iets te laat erachter kwam dat we ook langs het kasteel van Kraków kwamen, maar volgens mij heb ik dat al in 2011 "gepakt", kwamen we aan bij Zakopane, waar wél treinen reden... Alleen werd het wel duiater in een mooi berglandschap. De eerste plek die ik probeerde was een weekje dicht, en de rest moeilijker vindbaar. Máár.... ik liep langs een politiestation, en ben gewoon naar binnen gestapt. Die truuk werkte ook nog, en een paar minuten later was ik onderweg naar een mij passende slaapplaats.

posted from Bloggeroid