Drieënveertig

Ondanks de relatieve kou, nog een dagje in Bogota door gebracht. Gelukkig was het droog en zonnig , waardoor je het contrast tussen oud en nieuw kunt zien. Er is ook een ring voor het stierenvechten, alhoewel dat ook hier niet geheel zonder controverse is. De berg bevat een klooster , en de straten soms imposante gebouwen .
Daarna afgereisd naar Ibague. Een niet onaardig stadje, met uitzicht op de bergen, en de rivier . Ze hebben ook kerken . De bergen worden ook weer interessanter, nu ik weer de Andes in trek . Het enige probleem met alle wolken is dat er ook veel regen uit kan vallen. Dat bleek wel in Armenia; is nog redelijk droog, maar ik kreeg wel een gratis douche op de weg naar de hostel, en op de terugweg was het niet geheel droog.

Tweeënveertig

Na San Gil naar Villa de Leyva gegaan. Het dorp is in redelijke authentieke staat. Alleen kwam ik daar in het duister aan, en de zoektocht naar een bed was iets moeizamer dan gewenst.
De volgende morgen over dezelfde kasseien het een en ander gaan ontdekken; , , en stammen van het belangrijkste plein. Daarna door wat straten gelopen , langs een parkje (naast een kerk en klooster), meer straten , en kan je de bergen ook zien liggen .
Daarna afgereisd naar Bogota. Die stad te is gelukkig niet zo uitgebreid als Quito, maar ook niet echt compact. Na enig wandelen uiteindelijk wel een plek voor de nacht gevonden.
De volgende dag op pad langs huizen , en een museum met veel goud , inclusief voor cosmologische zaken , en het offeren aan het water . Verder eindelijk de mysterieuze stad el Banco op een kaart gevonden . Die kaart was groot genoeg voor mijn reis door Colombia .
Ook langs de boerderij van Simon Bolivar gekomen . De kabelbaan vlak daar bij in de buurt was alleen erg druk.
Het voornaamste plein, voor het gemak maar naar Simon Bolivar vernoemd was het filmen waard; interessante gebouwen aan alle kanten , , en . Ook hier was Charlie Hebdo herdacht.
Het enige probleem met al dit wandelen was dat het wel vaak regent hier in deze tijd van het jaar.

Eenenveertig

Na het kleine wonder waarin de vorige bijdrage alsnog het web op ging, afgereisd via el Banco naar Cucuta. Voor deze reis had ik opeens een nieuwe naam . Cucuta heeft de naam ecologisch verantwoord te zijn, maar dat blijkt niet in het centrum . De buitenwijken zijn wel groener, maar daar kom je pas achter bij het de stad uit rijden.
Pamplona was aangenamer, met kerken , bergen , , meer kerken , en bergen .
Daarna een bus naar San Gil genomen; de staf in het busstation zorgde ervoor dat ik in de juiste bus kwam, maar wat volgde was meer a-la Drs. P. dan regulier; de gemiddelde snelheid (gemeten als afstand van mijn vertrekpunt/tijd sinds dat vertrek) lag rond de 15 km/h, de politie controle was "interessant" en de man wilde mijn fysieke paspoort zien om te bepalen of ik nog legaal in het land was, totdat hij een dame zonder enige identiteit te pakken had... voordat hij daar zijn tanden weer uit had... De omgevallen tankauto was ook niet voorzien, maar kostte ook aardig wat tijd. Eindresultaat was dat ipv de 7 uur, het 10.5 uur werden, en ik pas om half vijf in een duistere stad landde.
San Gil heeft een centraal plein , incluis kerstboom met zeer creatief gebruikte frisdrankflessen, een rivier , en een uitzichtspunt waar ik een filmpje van de omgeving heb opgenomen (en wat ik hier later tussen moet plakken). De rivier bevatte ook een waterval . Daarna naar het tweede uitzichtspunt getrokken; , en , en het kruis markeert de plek van het eerste punt. Dit punt lag aan het einde van een lijdensweg , die overigens niet zo indrukwekkend, of duidelijk uitgelegd, was als die in Copacabana.

Veertig

Na Barranquilla was het de beurt aan Santa Martha. Dit is waar het kust-gebeuren plaats vindt. Tevens is het de sterfplek van Simon Bolivar, de man die een aantal landen onafhankelijk van Spanje heeft weten te krijgen. Je hebt dus een haven , met erg grote schepen , wat gebouwen . Een museum , met boom in het midden , en veel geschiedenis (de meer genoemde Simon Bolivar, origine van de stad, en wat ze in de omgeving hadden weten te vinden). Bij mijn verdere ronddwalen wel een spoorlijn gevonden, maar helaas gaan daar alleen kolentreinen over .
Daarna via el Banco door gereisd naar Santa Cruz de Mompox. Dit ligt op een eiland in de rivier de Magdalena. Alleen is de magie iets minder; er is een brug.
Rond gewandeld, langs een begraafplaats , een tweetal kerken , , de rivier , de kades (dit is een boutique hotel), (de witte steen rechts vermeldt elke datum waarop Simon Bolivar aan kwam en vertrok), (als er een metalen paal op staat, dat ding geeft aan, bij overstroming, hoe hoog het kwam), en nog maar een kerk . Er is ook een botanische tuin, waar de ene helft medicinale toepassingen heeft, en er veel fruit en zo van de andere helft komt. Afgezien van de vogels, waren er ook wat met uitsterven bedreigde apen (maar ik denk niet dat ik een carriere als natuur fotograaf ben mis gelopen).