Dag vijfenveertig

De nachttrein werkt zoals ze allemaal in de voormalige Sovjet unie werken.... je laat je kaartje zien aan de wagonbeheerder. Die laat je toe. Daarna zoek je je plek op en installeert jezelf.
Bagage kan onder het onderste bed. Matrassen en kussens liggen in rollen op je te wachten, en het beddengoed wordt uitgedeeld. Reisgenoten, en hun taalvaardigheid variëren. Deze bleken gelukkig enig Russisch te begrijpen, en er was iemand die een beetje Engels sprak.
De volgende morgen kom je, iets te laat, in Balakən aan. Of liever gezegd het treinstation van Balakən, dat maar 2 á 3 km buiten de kern ligt. Maar, met stevige pas kom je ook langs
,
, en
.
In Balakən iş verder niet zoveel interessants, dus maar afgereisd naar Zaqatala, met een goedkope deeltaxi. In die stad wat gegeten, en de lokale attractie bekeken;
denk niet dat dit kerkje zo bedoeld was,
en
zijn van de lokale oude stadsmuur,
de plaats is befaamd voor de uitzichten, maar daarvoor moet het wel mooi weer zijn...
Door gereisd naar Qax en dinner

posted from Bloggeroid

Dag drieënveertig en vierenveertig

Het weer begon met mist. En het lokale busstation bleek niet helemaal het enige te zijn. Ik dus door de mist naar een plek een eind verderop, ergens aan de rand van de stad. Daar stond een gebouw berekend op meer grandeur en verkeer dan één lokale buslijn en de bus naar Baku, en misschien meer verkeer... Die bus werd volgepropt met op iedere stoel een persoon, en er stonden krukjes klaar voor de extra mensen.
Onderweg bleek dat de kleine stoelen niet echt voldoende ruimte voor schouders bieden. Het snelweg systeem in Azerbeidzjan is iets minder dan de provinciale wegen in Nederland. De rustpauze vond uiteraard plaats op een plek waar je wat kon kopen. En dan kom je in Baku aan....
Ik ben er van overtuigd dat mensen grote doelen voor ogen hadden toen ze het busstation aanlegden. Veel ruimte voor winkels, grandioos, en zo. Het resultaat is wat minder; veel van de roltrappen staan stil en eindigen in een of ander schot. Veel winkels staan leeg. En te voet vertrekken, over de bergrug die het scheidt van de rest van de stad is niet eenvoudig. Uiteraard kun je dan bewonderen hoe veel ruimte 3 miljoen mensen in beslag nemen.
Die avond geland in een beschaafde, maar vrij lege hostel met balkon, met
en
als uitzicht....
De stad in gewandeld en nog wat meer bekeken....
met beelden van helden...
de naamgever van de straat...
parkje naast de oude stad...
de "vlammende" torens...
de winter boulevard....
Vanavond de nachttrein naar Balakən.

posted from Bloggeroid

Dag veertig en eenenveertig

Dit wordt waarschijnlijk ook zo'n post over twee of meer dagen. Ik werd wakker in een kamer met 3 anderen, waaronder iemand die klonk alsof hij ontsnapt was uit een sanatorium, en een werkende elektrische kachel. Zorgde in ieder geval voor een aangename temperatuur.
Na thee en het opladen van de mobiel, op pad gegaan met het idee om naar het noorden te gaan en te ontsnappen aan Baku. Er gaat één trein per dag 'nationaal' en minder dan een internationale trein die richting uit. Van de tourist information te horen gekregen dat er wel 3 bussen waren, maar ook wanneer die gingen, en hoe op het busstation te komen. Dat zou geen succes brengen.
Op het treinstation een kaartje weten te kopen; ging nog redelijk snel voor alle verwijzingen. En 4de klasse is in ieder geval goedkoop. Toen de trein eindelijk arriveerde, was het een elektritsche uit de vorige eeuw, alhoewel het meubilair nieuwer was. Vertrek was ook niet 100% punctueel. En ik kwam er achter dat de Azerbeidzjan spoorwegen niet helemaal duidelijk zijn; tegen de Georgiërs zeggen ze 9:00 aankomst, in Baku 13:00
Vervolgens kom je dan in Khachmaz, en ontfermt de lokale Hermandad zich over je. Ze wisten een goedkope slaapplaats, in de motregen, die minder ver lopen was. Dat lukte niet helemaal, maar iemand reed me naar de volgende plek die wel een bed bood. Daar ontvangen door een Turk die de nachtdienst draaide. Het bed was wat kort, maar de kachel loeide.
De volgende dag, onder een sombere lucht, de "stad", met een trein naar Moskou, verkent.
de bombarie op straat,
een centrum,
het historisch museum.
Doorgereisd naar Nabran via Khuzat. Het ene busje in, het andere uit... Dit is een hier bekende strandplaats, maar buiten het seizoen....
,
nogal leeg. Maar het heeft zijn charmes, inclusief het door de eigenaar van je hotel worden opgepikt. Nu alleen nog wachten op de WiFi.

posted from Bloggeroid

Dag zesendertig en zevenendertig

Dag zesendertig begon nogal somber; regen, mist, en in het algemeen slecht weer. Niet koud, wel nat. Verder moest ik, vanaf 16:00, mijn visum ophalen. Tot die tijd was het de oude jeugdherberg sfeer.
Kom je bij het consulaat, blijkt dat afgelopen vrijdag ze dicht waren vanwege de nationale vlag. Zoek je later de feestdagen voor Azerbeidzjan op.... is 9 november er geen, maar 12 november wel.
Daarna is het de snelle aftocht; vanaf het consulaat met paspoort naar het hostel, vanaf daar met bagage naar het station. Daar aangekomen, kon ik ook nog een platskart verkrijgen voor de trein naar Baku.
per hokje 2x2+2 met in totaal 54, net iets te korte, slaapplaatsen... Het circus aan de grens omvatte deze keer óók de vraag "Armenia?". Maar we kwamen door die beproeving.
De volgende dag hadden we een beetje vertraging; ipv om 9 uur 's ochtends, werd het tegen 1 uur 's middags. Toen een plek om te slapen gezocht... gevolgd door een speurtocht naar een werkende ATM. Dat werd interessant; drie machines van twee banken konden niets. De dame in één van die banken... wel.
Verder is het definitief winter. Ook hier nu koud

posted from Bloggeroid