Tweeënvijftig

Na enig wandelen, o.a. via het locale hydrologisch instituut, waar je ziet dat ze een meter onder het record van 118m staan, kom je uiteindelijk toch in een goedkope plek terecht.
Voor mijn Bond, James Bond moment (alhoewel ik mij af vraag hoeveel mensen dat door hebben). De stad bevat ook een door Gustav Eiffel ontworpen, en door Belgen gemaakt huis; 't is in stukjes vervoerd, soms met dragers door de jungle. Daarna verder rond gekeken . Veel gebouwen lijken oud, maar zijn meer slecht onderhouden. De met tegels bedekten zijn wel vaak een eeuw oud. De rivier, en nee, dit is niet de Amazone, is desalniettemin redelijk aan de maat, en leent zich voor paalwoningen, alhoewel dit een restaurant is. Bij het verlaten van de stad ook nog de museum boot (uit 1906) gezien , en me daarna weten in te schepen op de Don Manuel. Mijn moeder vroeg zich af bij de eerste boot wat voor pieremegoggel het was; deze is nog een slag kleiner... per hangmat kun je 3 a 4m rekenen; de vorige kon er 4 rijen kwijt, deze maar 2 (en het is de middelste). Vertrek was aangekondigd voor 7:30 des avonds, en werd uiteindelijk 8:45, voordat we langs de douane konden.
De volgende dag ben je wel een stukje opgeschoten, en zit je in een dorpje langs een zijrivier van de Amazone , en ziet de Amazone er zo uit. Een van de volgende dorpen was belangrijk genoeg voor een school , en de grootste plaats had zelfs een echte "landingsplaats" , en uitzicht op de grote rivier .
Afgezien van het feit dat de boot op vrij veel plekken stopt voor passagiers, stoppen we ook voor vracht; 30 flessen soda voor een dorp, een collectie bouwmaterialen, die eerst moeizaam geladen waren, die vervolgens nog moeizamer gelost werden. Tevens werd er (waarschijnlijk voor de bemanning) wat lokaal wild gescoord. Ons diner was aanzienlijk minder in qualiteit en quantiteit; rijst, stukje kip, beetje aardappel, en wat snippers groente.
Ik had de avond tevoren wel het varken gezien, op een boot waar de kippen per krat vervoerd werden, niet het grootste wonder, maar de koe (of waarschijnlijk stier) die ik aantrof bij het afdalen van het passagiersdek naar het vrachtdek was dat misschien wel. Mijn idee was om via Caballo Coche Colombia in te komen. De plaats in ieder geval gehaald . Denk niet dat je hier met een vliegtuig wilt landen; het terminal gebouw was een beetje vervallen.
Na de regen, een nacht, en enig rondvragen kwam ik er achter dat je niet legaal rechtstreeks van Caballo Coche naar Puerto Naranes kunt gaan; geen immigratie in C. Coche. Dus een echte pieremegoggel naar Santa Rosa en Tabatinga genomen , want in de eerste kon ik wel het heilige stempel krijgen, en het papiertje inleveren, en vanaf de tweede is het gewoon de grens over wandelen. Caballo Coche ziet er zo uit vanaf het water.
Je gaat een heel stuk via een kanaal / zijtak van de Amazone, maar op een moment komt de boot op het hoofdkanaal. Dat loopt vanaf een punt tussen Peru en Colombia, en ik had dus wel het patrouille schip zien liggen, maar we waren dus ook gelijk het haasje; inspectie. Zo ongeveer iedereen op de A.R.C. Arauca, en paspoorten etc laten zien. En ik sta dus ook weer op een paar foto's. Daarna gingen ze door de bagage. Afgezien van de zak vol met een of andere soort vrucht / groente, die nog net niet geteld werd, hadden ze alles aan boord bekeken. Of ik alleen even ze in mijn bagage wilde laten zien. Dit alles onder het mom van veiligheid; geen idee wat ze hoopten te vinden, maar 't vertraagde ons toch redelijk. In Santa Rosa aangekomen, was een ding duidelijk; geen idee waar immigratie was, en ik had geen tijd, of genoeg geld om dat uit te gaan zoeken. Door gedobberd naar Tabatinga, en vanaf daar naar Leticia.