Drieënvijftig

Me de volgende dag op het vliegveld van Leticia vervoegd om legaal Colombia in te komen; of ik mij eerst legitiem uit Peru wilde begeven... Dus terug naar Santa Rosa, waar de tocht tussen politie en immigratie kon plaatsvinden. Op de terugweg ook maar wat van het drielandenpunt vast gelegd: , , en .
Daarna via de luchthaven eindelijk legaal welkom geheten . Het werd alleen erg nat en te laat die dag voor de trip terug stroomopwaarts naar Puerto Narino. De volgende dag wel op tijd, en met een snelle boot tot vlak bij Caballo Coche gekomen. De plaats ligt gedeeltelijk op een heuvel; , en een van de paden loopt via een school naar een plek waar de schooljeugd op een speciale boot kan wachten .
Terwijl de avond hier niet echt stil is; de verschillende kikkers etc zorgen voor redelijk wat lawaai, gaan de mensen redelijk snel op stok, na de film bij het gemeentehuis was het rustig.
De volgende morgen maar even vast gelegd hoe hoog het water staat ; dat is een voetbalveld, en een park met een basketbalveld, die beiden tot meer aquatische zaken uitnodigen.
Daarna een van de andere paden afgelopen; twee dorpen verder houdt het beton ook op, maar kun je wel de Amazone bewonderen . (de video's volgen nog). De zonsondergang was ook mooi .
De volgende morgen kon ik helaas niet de eerste boot terug naar Leticia nemen, maar wel de volgende. Het is verleidelijk om in dit paradijs te blijven , maar ik zou me op een moment wel dood vervelen. Gelukkig kwam de boot er ook aan , en dan kun je in reddingsvest gekleed plaats nemen. Ja, deze boten gaan snel (op de heenweg voeren we vrij vaak tegen de 50 aan, als ik die meter goed zag) maar je voelt ook elke hobbel in het water. En bij regen wordt het nog leuker; geen uitzicht of wat dan ook, het gordijn moet dicht tegen het water. Nadat we ons hadden afgemeld bij de marine (wat bij de heenweg aan het begin gebeurde) konden we weer op het vaste land lopen; kleine verademing na de krappe plekken op de boot.
Daar me eerst op het vliegveld vervoegd om het land legaal te verlaten. Toen daar een uur gewacht, niet op immigratie, maar totdat de regen op hield. En toen met een lunch en geen Colombiaans geld over de grens op zoek naar de Braziliaanse immigratie (die uiteindelijk door de federale politie gedaan werd) en een boot naar Manaus. Zelfs dat laatste lukte, maar wel tegen een hoge prijs; het vervoer hier is duur.
Nadat het gedurende de nacht veel geregend had, me de volgende morgen naar de haven gesleept. Het inschepen was een uitgebreid gebeuren; vooral vanwege alle officiële controles. Of je een boarding pas wilde halen, een bandje om je pols, je bagage wilde laten zien aan de militaire politie, en tegelijkertijd stond iemand van de marine, met twee mariniers, ook nog wat officieels te doen aan boord.
Maar je vertrekt, maar een uur te laat, en komt bij de volgende stad , en na vertrek, en een goede kom soep ziet de rivier er niet onaardig uit . Niet slecht voor een eerste van drie nachten tot Manaus.
Na in de nacht meer passagiers te hebben opgehaald in twee steden, kwam de volgende stad rond het ontbijt, maar met politie voor een extra controle; passagiers uit Manaus werden overgeslagen. Het uitzicht was niet veel anders . De andere boten zijn een beetje kleiner , en de rivier op sommige plekken wel erg breed . Na een goede lunch en een ietwat mindere avondmaaltijd was ook deze dag wel over.
Na de laatste stop gedurende de avond was het rechtstreeks naar Manaus. Passagiers voor de tussenliggende havens werden per kleinere boot afgeleverd. De maaltijden waren helaas wat minder, maar het weer was zeer warm. Tegen de avond werd ook bekend hoeveel te vroeg we zouden aankomen; ben benieuwd of dat inclusief ontbijt is. Tevens werd het schijnbaar ook tijd voor wat regen .
De volgende morgen kom je dan aan in een redelijk veranderde stad met een redelijk snelle boot .