Zesenvijftig

De dag daarop na een kleine strandwandeling de stad in. Ze hebben zo ongeveer alles van de tijd dat dit een strafkamp was afgebroken op een toren , vernoemd naar hun grootste misser, na. Daarna verder rond gehobbeld, het derde regiment infanterie van het vreemdelingen legioen; die mogen de basis hier verdedigen. Meer kunst op een rotonde .
Op weg naar het ruimtecentrum wordt je in ieder geval welkom geheten . Ik kwam daar op een redelijk opportuun moment; gratis rondrit, met uitleg (in het Frans), en korting op het museum. Na enig papierwerk zat ik dus wel in de bus, op weg naar de lanceerplek van de Sojuz raketten , en andere bezienswaardigheden. Afgezien Russische bijdrage, lanceren ze hier ook Ariane 5 en Vega raketten; dé laatste is een omgebouwde vaste brandstof raket, die normaliter als ondersteuning van een Ariane 5 gebruikt wordt. We mochten niet zo dichtbij, maar , , en geven enige indruk. De controle centra, incluis die voor het publiek heel ver weg van alles dat kan exploderen zien er uit als bij NASA, maar in het museum konden ze met lego laten zie waar wie moest zitten. Ook hadden ze modellen van de verschillende raketten (dit lijkt niet helemaal goed te gaan).
Daarna geprobeerd om mezelf voor een model van de Ariane 5 te fotograferen , maar om een idee te geven van de schaal; het blauwe silhouet is iets kleiner dan ik . Kon helaas niet bij het uitzichtspunt; dat gaat pas open ruwweg 2 uur voor de volgende lancering, op dit moment een Sojuz gepland voor 25 maart.
De volgende dag vertrokken uit de hangmatten hut via een van de meertjes (met een blik op het uitzichtspunt) , en met enig liftwerk via een telemetrie station in Cayenne aangekomen. Enige nadeel van die stad is dat er geen onderdak voor minder dan €50 te vinden is. Dus na enige foto's , , en de stad maar weer verlaten, op zoek naar de grens. Kwam langs een moment voor de lokale bevolking , maar het liften ging dusdanig traag, dat ik vlakbij Regina maar in de bus/taxi ben gestapt. We kwamen na wat regen aan in het duister, maar ik kon nog de rivier over in een pirogue, en van mijn laatste reals in een goedkoop hostel (voor deze plek).
Na op legale manier het land in gekomen te zijn, én een flappentap ervan overtuigd te hebben dat ik echt recht had op enig geld maar eens rondgelopen; bevat ook een leuke brug. Alleen is die nog steeds niet in gebruik; de Brazilianen hebben hun kant na jaren niet af. De bus naar Macapa vertrekt redelijk vroeg, gezien de geplande aankomst tijd. Vlak buiten Oiuapoque wordt je alleen gecontroleerd door de federale wegen politie; die vinden grote hoeveelheden kleding gereed voor de verkoop niet leuk, en gebruiken verder een of andere ongedierte bestrijdend middel om de enge Franse beestjes niet verder zuid te laten komen. De weg werd er niet beter op, en ook niet droger, maar je arriveert in een duistere terminal.
(ipv eerste afbeelding 26)