Vijfenvijftig

Na het ontbijt verkast naar een goedkopere stek; Nederlandstalig of niet, er is een budget. Na daar ingecheckt te zijn, en enig opruimwerk op een paar mailboxen (de eerste stek in weken waar dat kon) de stad in gelopen.
Je ziet DSB en denkt "gefaalde man met grootheidswaanzin", maar nee, dit was een lokaal merk met een ietwat ongelukkige afkorting (voor Nederlanders). Daarna een fort gevonden evenals de volgende voormalige gouverneurswoning .
Ook deze stad bevat aardig wat hout langs een waterkant met een zichtbare rivier, en meer bouwsels zoals een moskee naast een joodse tempel, (inclusief Simon Bolivar, er is geen ontsnappen aan de man), met niet alleen erg Nederlandse gebouwen, maar ook met Nederlandse opschriften.
Er zijn ook wat rivieren, die uitmonden in zee, en met een weg redelijk dicht bij de kust, moet je soms daar dus over heen; na de pontonbrug net ten oosten van New Amsterdam, en het rijkswaterstaat model in West Suriname, is dit een redelijke bestemming voor de ontwikkelingshulp .
Dan kom je een oude routewijzer tegen , en het bewijs dat de Chinezen ook hier thuis zijn .
Na de nacht in een hangmat te hebben door gebracht, de bus naar Brokopondo genomen; gaan er niet zo veel van. Na enig rijden (én veel stoppen bij eetgelegenheden en zo) word je uiteindelijk afgezet bij het logeergebouw, en kun je de omgeving gaan bekijken.
De omgeving blinkt niet uit qua culinaire gaven. Twee Chinese supermarkten met voedsel, maar enige verwarring later had ik een goedkope oplossing die ik zelf kan klaar maken.
De volgende dag mij via een pad langs de Suriname rivier en de weg naar de stuwdam en centrale naar het Brokopondo meer begeven. Stevige wandeling met alvan erg zonnig tot druppels. Bij de terugweg kwam ik in de andere kern van deze plek een verkoopster van maaltijden tegen; lunch was redelijk geprijsd. Na de siësta en de regen van de middag ook het strand bezocht. Je mag er alleen niet zwemmen.
De volgende dag voor dag en dauw opgestaan, en me aan de straatkant opgesteld, in afwachting van de enige bus van de dag. Door wat verwarring stond ik daar iets te vroeg, maar waren er ook meer bussen naar Paramaribo. Daar werd ik belaagd door aanbieders van reizen naar Albina; wijs geworden, eerst langs het busstation gelopen. Daar hadden ze een nog betere aanbieding, met als enige nadeel het tijdstip. Geloof niet dat de concurrentie daar blij mee was; "de bussen mogen vandaag niet rijden". Maar uiteindelijk vertrokken we wel, en over de brug naar het oosten van het land.
Geloof niet dat de lokale hotelboeren door hebben wat ze wel en niet kunnen vragen; uiteindelijk geland in een collectie hangmatten op eigen risico... Daarna een roti gescoord, en bij de terugweg ook de boten gefotografeerd die veel gebruikt worden voor het grens verkeer.
De volgende morgen na het ontwaken en inpakken me bij de douane vervoegd om het land legaal te verlaten, een supermarkt bezocht voor een ontbijt, en na enig onderhandelen over prijzen van de overtocht en hoeveel ik wilde wisselen, me met euro's laten overzetten .
In Frans Guyana, voordat ik zelfs maar legaal het land in was, kreeg ik al een idee hoe duur het kon worden; we rekenen wel erg veel voor de lokale bus naar de plek waar je heen wilt.
Na het stempeltje dus maar gaan liften; uiteindelijk binnen 6 uur met 4 liften en iets van 15 a 20 km wandelen toch de 205 km weten af te leggen. In die tijd ook een interne controle post gepasseerd, en wat bruggen. De regen hier valt min of meer hevig gedurende een paar minuten, maar daarna is het weer droog. In Kourou kwam ik een totempaal tegen , en erg duur onderdak. De goedkoopste plek zou gevaarlijk zijn, maar heeft meer last van de wind.