Zevenenvijftig

Macapa ligt aan de noordkant van de Amazone. Daarom was het ooit een goede basis om de rivier te verdedigen . Ze deden alleen wat lang over de bouw. Overigens is de rivier met alle regen en wind ook niet echt rustig . Ik kon het fort in, en voor iets dat eind 18de eeuw klaar was... , ziet het er nog ouder uit .
De rest van de tijd tot de boot naar Belem voornamelijk door gebracht met het vermijden van de regen. Verder is het probleem met deze boot, dat ze de maaltijden apart af willen rekenen; maakt het iets duurder dan verwacht.
De volgende morgen mij, na jaren van hangmat gebruiken, eindelijk op de foto in een hangmat gekregen . Dit gebied lijkt voornamelijk van de houtkap te leven, en de kanalen zijn een stuk smaller .
Na twee nachten, Breves, enige regenbuien, en bredere en bredere kanalen kom je uiteindelijk bij Belem met 3 kratten met 4 honden en 5 auto's .
Daar zijn wat oude gebouwen en , een kathedraal , een fort met echte kanonnen en een haven (waar ik de vorige keer aan kwam) en een theater , met park . Het probleem is niet de mango bomen, maar ik heb dan ook geen auto waar de vruchten op kunnen vallen, maar wel de regen; had daarvoor net zo goed thuis kunnen blijven.

Zesenvijftig

De dag daarop na een kleine strandwandeling de stad in. Ze hebben zo ongeveer alles van de tijd dat dit een strafkamp was afgebroken op een toren , vernoemd naar hun grootste misser, na. Daarna verder rond gehobbeld, het derde regiment infanterie van het vreemdelingen legioen; die mogen de basis hier verdedigen. Meer kunst op een rotonde .
Op weg naar het ruimtecentrum wordt je in ieder geval welkom geheten . Ik kwam daar op een redelijk opportuun moment; gratis rondrit, met uitleg (in het Frans), en korting op het museum. Na enig papierwerk zat ik dus wel in de bus, op weg naar de lanceerplek van de Sojuz raketten , en andere bezienswaardigheden. Afgezien Russische bijdrage, lanceren ze hier ook Ariane 5 en Vega raketten; dé laatste is een omgebouwde vaste brandstof raket, die normaliter als ondersteuning van een Ariane 5 gebruikt wordt. We mochten niet zo dichtbij, maar , , en geven enige indruk. De controle centra, incluis die voor het publiek heel ver weg van alles dat kan exploderen zien er uit als bij NASA, maar in het museum konden ze met lego laten zie waar wie moest zitten. Ook hadden ze modellen van de verschillende raketten (dit lijkt niet helemaal goed te gaan).
Daarna geprobeerd om mezelf voor een model van de Ariane 5 te fotograferen , maar om een idee te geven van de schaal; het blauwe silhouet is iets kleiner dan ik . Kon helaas niet bij het uitzichtspunt; dat gaat pas open ruwweg 2 uur voor de volgende lancering, op dit moment een Sojuz gepland voor 25 maart.
De volgende dag vertrokken uit de hangmatten hut via een van de meertjes (met een blik op het uitzichtspunt) , en met enig liftwerk via een telemetrie station in Cayenne aangekomen. Enige nadeel van die stad is dat er geen onderdak voor minder dan €50 te vinden is. Dus na enige foto's , , en de stad maar weer verlaten, op zoek naar de grens. Kwam langs een moment voor de lokale bevolking , maar het liften ging dusdanig traag, dat ik vlakbij Regina maar in de bus/taxi ben gestapt. We kwamen na wat regen aan in het duister, maar ik kon nog de rivier over in een pirogue, en van mijn laatste reals in een goedkoop hostel (voor deze plek).
Na op legale manier het land in gekomen te zijn, én een flappentap ervan overtuigd te hebben dat ik echt recht had op enig geld maar eens rondgelopen; bevat ook een leuke brug. Alleen is die nog steeds niet in gebruik; de Brazilianen hebben hun kant na jaren niet af. De bus naar Macapa vertrekt redelijk vroeg, gezien de geplande aankomst tijd. Vlak buiten Oiuapoque wordt je alleen gecontroleerd door de federale wegen politie; die vinden grote hoeveelheden kleding gereed voor de verkoop niet leuk, en gebruiken verder een of andere ongedierte bestrijdend middel om de enge Franse beestjes niet verder zuid te laten komen. De weg werd er niet beter op, en ook niet droger, maar je arriveert in een duistere terminal.
(ipv eerste afbeelding 26)

Vijfenvijftig

Na het ontbijt verkast naar een goedkopere stek; Nederlandstalig of niet, er is een budget. Na daar ingecheckt te zijn, en enig opruimwerk op een paar mailboxen (de eerste stek in weken waar dat kon) de stad in gelopen.
Je ziet DSB en denkt "gefaalde man met grootheidswaanzin", maar nee, dit was een lokaal merk met een ietwat ongelukkige afkorting (voor Nederlanders). Daarna een fort gevonden evenals de volgende voormalige gouverneurswoning .
Ook deze stad bevat aardig wat hout langs een waterkant met een zichtbare rivier, en meer bouwsels zoals een moskee naast een joodse tempel, (inclusief Simon Bolivar, er is geen ontsnappen aan de man), met niet alleen erg Nederlandse gebouwen, maar ook met Nederlandse opschriften.
Er zijn ook wat rivieren, die uitmonden in zee, en met een weg redelijk dicht bij de kust, moet je soms daar dus over heen; na de pontonbrug net ten oosten van New Amsterdam, en het rijkswaterstaat model in West Suriname, is dit een redelijke bestemming voor de ontwikkelingshulp .
Dan kom je een oude routewijzer tegen , en het bewijs dat de Chinezen ook hier thuis zijn .
Na de nacht in een hangmat te hebben door gebracht, de bus naar Brokopondo genomen; gaan er niet zo veel van. Na enig rijden (én veel stoppen bij eetgelegenheden en zo) word je uiteindelijk afgezet bij het logeergebouw, en kun je de omgeving gaan bekijken.
De omgeving blinkt niet uit qua culinaire gaven. Twee Chinese supermarkten met voedsel, maar enige verwarring later had ik een goedkope oplossing die ik zelf kan klaar maken.
De volgende dag mij via een pad langs de Suriname rivier en de weg naar de stuwdam en centrale naar het Brokopondo meer begeven. Stevige wandeling met alvan erg zonnig tot druppels. Bij de terugweg kwam ik in de andere kern van deze plek een verkoopster van maaltijden tegen; lunch was redelijk geprijsd. Na de siësta en de regen van de middag ook het strand bezocht. Je mag er alleen niet zwemmen.
De volgende dag voor dag en dauw opgestaan, en me aan de straatkant opgesteld, in afwachting van de enige bus van de dag. Door wat verwarring stond ik daar iets te vroeg, maar waren er ook meer bussen naar Paramaribo. Daar werd ik belaagd door aanbieders van reizen naar Albina; wijs geworden, eerst langs het busstation gelopen. Daar hadden ze een nog betere aanbieding, met als enige nadeel het tijdstip. Geloof niet dat de concurrentie daar blij mee was; "de bussen mogen vandaag niet rijden". Maar uiteindelijk vertrokken we wel, en over de brug naar het oosten van het land.
Geloof niet dat de lokale hotelboeren door hebben wat ze wel en niet kunnen vragen; uiteindelijk geland in een collectie hangmatten op eigen risico... Daarna een roti gescoord, en bij de terugweg ook de boten gefotografeerd die veel gebruikt worden voor het grens verkeer.
De volgende morgen na het ontwaken en inpakken me bij de douane vervoegd om het land legaal te verlaten, een supermarkt bezocht voor een ontbijt, en na enig onderhandelen over prijzen van de overtocht en hoeveel ik wilde wisselen, me met euro's laten overzetten .
In Frans Guyana, voordat ik zelfs maar legaal het land in was, kreeg ik al een idee hoe duur het kon worden; we rekenen wel erg veel voor de lokale bus naar de plek waar je heen wilt.
Na het stempeltje dus maar gaan liften; uiteindelijk binnen 6 uur met 4 liften en iets van 15 a 20 km wandelen toch de 205 km weten af te leggen. In die tijd ook een interne controle post gepasseerd, en wat bruggen. De regen hier valt min of meer hevig gedurende een paar minuten, maar daarna is het weer droog. In Kourou kwam ik een totempaal tegen , en erg duur onderdak. De goedkoopste plek zou gevaarlijk zijn, maar heeft meer last van de wind.