Dag zesenveertig

De dag begon somber in Qax. De uitzichten bij mooi weer zijn een plaatje. Nu....
wat minder. De oude binnenstad
voelt wat kunstmatig aan. En het uitzicht

heeft wel wat, maar het was tijd om door te gaan naar Şəki.
Daar aangekomen en ingecheckt in een goede en zeer goedkope plek... maar op zoek gegaan...
,
de oude karavaanserai,
de kasteelmuur,
het oude paleis uit de 18de eeuw,
meer binnenterrein, en
de poort onder niet al te droge omstandigheden....

posted from Bloggeroid

Dag vijfenveertig

De nachttrein werkt zoals ze allemaal in de voormalige Sovjet unie werken.... je laat je kaartje zien aan de wagonbeheerder. Die laat je toe. Daarna zoek je je plek op en installeert jezelf.
Bagage kan onder het onderste bed. Matrassen en kussens liggen in rollen op je te wachten, en het beddengoed wordt uitgedeeld. Reisgenoten, en hun taalvaardigheid variëren. Deze bleken gelukkig enig Russisch te begrijpen, en er was iemand die een beetje Engels sprak.
De volgende morgen kom je, iets te laat, in Balakən aan. Of liever gezegd het treinstation van Balakən, dat maar 2 á 3 km buiten de kern ligt. Maar, met stevige pas kom je ook langs
,
, en
.
In Balakən iş verder niet zoveel interessants, dus maar afgereisd naar Zaqatala, met een goedkope deeltaxi. In die stad wat gegeten, en de lokale attractie bekeken;
denk niet dat dit kerkje zo bedoeld was,
en
zijn van de lokale oude stadsmuur,
de plaats is befaamd voor de uitzichten, maar daarvoor moet het wel mooi weer zijn...
Door gereisd naar Qax en dinner

posted from Bloggeroid

Dag drieënveertig en vierenveertig

Het weer begon met mist. En het lokale busstation bleek niet helemaal het enige te zijn. Ik dus door de mist naar een plek een eind verderop, ergens aan de rand van de stad. Daar stond een gebouw berekend op meer grandeur en verkeer dan één lokale buslijn en de bus naar Baku, en misschien meer verkeer... Die bus werd volgepropt met op iedere stoel een persoon, en er stonden krukjes klaar voor de extra mensen.
Onderweg bleek dat de kleine stoelen niet echt voldoende ruimte voor schouders bieden. Het snelweg systeem in Azerbeidzjan is iets minder dan de provinciale wegen in Nederland. De rustpauze vond uiteraard plaats op een plek waar je wat kon kopen. En dan kom je in Baku aan....
Ik ben er van overtuigd dat mensen grote doelen voor ogen hadden toen ze het busstation aanlegden. Veel ruimte voor winkels, grandioos, en zo. Het resultaat is wat minder; veel van de roltrappen staan stil en eindigen in een of ander schot. Veel winkels staan leeg. En te voet vertrekken, over de bergrug die het scheidt van de rest van de stad is niet eenvoudig. Uiteraard kun je dan bewonderen hoe veel ruimte 3 miljoen mensen in beslag nemen.
Die avond geland in een beschaafde, maar vrij lege hostel met balkon, met
en
als uitzicht....
De stad in gewandeld en nog wat meer bekeken....
met beelden van helden...
de naamgever van de straat...
parkje naast de oude stad...
de "vlammende" torens...
de winter boulevard....
Vanavond de nachttrein naar Balakən.

posted from Bloggeroid

Dag tweeënveertig

's ochtends wakker geworden in een triest Nabran. De plek zal erg mooi/leuk/gezellig/... zijn als de temperatuur minimaal 10 graden hoger ligt. Nu was het een questie van terug naar Khudat, en daar een bus naar een leukere plaats vinden.
Kreeg vrij snel een lift, scheelde wachten op de bus. Kwam daarmee snel in de buurt van het busstation. Uitgestapt en bedankt. Daarna wat gelopen op zoek naar fruit. Vond een zaakje, onderdeel van een supermarkt? Alleen is halve kilo uitleggen niet zo eenvoudig. Aan het einde van die exercitie wel bijna een kilo blauwe druiven en iets dat min of meer een halve kilo mandarijnen is.... voor de prijs die ik verwachtte.
Op het busstation vond ik een wachtkamer, een prijzentabel, een rooster, en een route kaart
. Daarmee bepaald dat Khusar de volgende stap was. Vanwege mijn niet zo lokale uiterlijk, en afmetingen, krijg ik vrij snel de plek naast de chauffeur. Daarop gezeten, werd ik keurig op het volgende busstation afgeleverd. Alleen is die plaats ook niet aan mij besteed....

Na enige navraag de bus naar Khuba gevonden, en met die vertrokken. De plaats bood iets meer beelden
,
,
, alsmede verdwenen of gesloten hostels. Er een gevonden naast het busstation, en na enige onderhandelingen een redelijke plek voor de nacht verkregen.

posted from Bloggeroid

Dag veertig en eenenveertig

Dit wordt waarschijnlijk ook zo'n post over twee of meer dagen. Ik werd wakker in een kamer met 3 anderen, waaronder iemand die klonk alsof hij ontsnapt was uit een sanatorium, en een werkende elektrische kachel. Zorgde in ieder geval voor een aangename temperatuur.
Na thee en het opladen van de mobiel, op pad gegaan met het idee om naar het noorden te gaan en te ontsnappen aan Baku. Er gaat één trein per dag 'nationaal' en minder dan een internationale trein die richting uit. Van de tourist information te horen gekregen dat er wel 3 bussen waren, maar ook wanneer die gingen, en hoe op het busstation te komen. Dat zou geen succes brengen.
Op het treinstation een kaartje weten te kopen; ging nog redelijk snel voor alle verwijzingen. En 4de klasse is in ieder geval goedkoop. Toen de trein eindelijk arriveerde, was het een elektritsche uit de vorige eeuw, alhoewel het meubilair nieuwer was. Vertrek was ook niet 100% punctueel. En ik kwam er achter dat de Azerbeidzjan spoorwegen niet helemaal duidelijk zijn; tegen de Georgiërs zeggen ze 9:00 aankomst, in Baku 13:00
Vervolgens kom je dan in Khachmaz, en ontfermt de lokale Hermandad zich over je. Ze wisten een goedkope slaapplaats, in de motregen, die minder ver lopen was. Dat lukte niet helemaal, maar iemand reed me naar de volgende plek die wel een bed bood. Daar ontvangen door een Turk die de nachtdienst draaide. Het bed was wat kort, maar de kachel loeide.
De volgende dag, onder een sombere lucht, de "stad", met een trein naar Moskou, verkent.
de bombarie op straat,
een centrum,
het historisch museum.
Doorgereisd naar Nabran via Khuzat. Het ene busje in, het andere uit... Dit is een hier bekende strandplaats, maar buiten het seizoen....
,
nogal leeg. Maar het heeft zijn charmes, inclusief het door de eigenaar van je hotel worden opgepikt. Nu alleen nog wachten op de WiFi.

posted from Bloggeroid

Dag negenendertig

Ik dacht slim te zijn, en me alvast te registreren; niet alleen moet je een visum hebben om hier te komen, ze willen graag óók weten wáár je verblijft. Ik had bij mijn omzwervingen het ministerie van oa migratie gezien, en dacht dat ik daar slim, snel en dichtbij (mijn hostel) de zaak wel even kon regelen.
Helaas.... maar ik kreeg een adres mee.... dat bij nader onderzoek een heel eind verderop lag. Daar eerst door de beveiliging; zo'n plastic mes blijft verbazen, en zo'n batterij in een oplaadbare accu is dicht. Maar ik was een "good boy", en heb ze maar niet gelijk een lesje engels gegeven. Toen bleek dat het ministerie ook niet alles wist; ik moest me registreren op het regionale bureau.
Op weg naar die plek, even
gesnapt. En bij de volgende locatie was het navragen. Daar bij de eerste deur, werd ik naar de laatste deur gestuurd. Die wisten me te vertellen dat het hostel zijn werk had moeten doen, maar dat ik nog tijd had.
Verder nog een gebouw
, en een park
gezien.... na al dit Kafkaiaans gedoe....

posted from Bloggeroid

Dag achtendertig

Vannacht was, dankzij de verwarming in de airconditioning, niet zo koud. Maar het was wel somber.... De stad gaan verkennen.
Aan sich redelijk simpel, ga naar de kust, volg die tot de oude stad en ... Óók hier werkt dat.
















Er zijn wel moderne gebouwen, maar glas kun je overal zien. De oudere gebouwen hebben meer karakter, en in de oude stad zijn ze nog ommuurd ook.

posted from Bloggeroid

Dag zesendertig en zevenendertig

Dag zesendertig begon nogal somber; regen, mist, en in het algemeen slecht weer. Niet koud, wel nat. Verder moest ik, vanaf 16:00, mijn visum ophalen. Tot die tijd was het de oude jeugdherberg sfeer.
Kom je bij het consulaat, blijkt dat afgelopen vrijdag ze dicht waren vanwege de nationale vlag. Zoek je later de feestdagen voor Azerbeidzjan op.... is 9 november er geen, maar 12 november wel.
Daarna is het de snelle aftocht; vanaf het consulaat met paspoort naar het hostel, vanaf daar met bagage naar het station. Daar aangekomen, kon ik ook nog een platskart verkrijgen voor de trein naar Baku.
per hokje 2x2+2 met in totaal 54, net iets te korte, slaapplaatsen... Het circus aan de grens omvatte deze keer óók de vraag "Armenia?". Maar we kwamen door die beproeving.
De volgende dag hadden we een beetje vertraging; ipv om 9 uur 's ochtends, werd het tegen 1 uur 's middags. Toen een plek om te slapen gezocht... gevolgd door een speurtocht naar een werkende ATM. Dat werd interessant; drie machines van twee banken konden niets. De dame in één van die banken... wel.
Verder is het definitief winter. Ook hier nu koud

posted from Bloggeroid